آفتابگردان ترین
تا که می آیی ...در و دیوار عاشق می شوندماهی و دریا و ماهی خوار عاشق می شوند
پیش پاهایت تمام کوه ها خم می شوند..
صخره ها و سنگ ها ، ناچار عاشق می شوند
برج ها روی تو را از دور می بینند و بعد...
ناگهان آوار در آوار، عاشق می شوند
ابر ها چشم تو را در آسمان تر می کنند
تپه ها ی پست و ناهموار ، عاشق می شوند
خوب می دانم ...نمی دانی چه زجری می کشند
آینه هایی که صدها بار عاشق می شوند
عیب از چشمان مردم نیست...باور کن عزیز
بی هوا...! تکرار در تکرار عاشق می شوند
چشم هایت را به جای چشم های ما ببین ....
پلک هارا روی هم بگذار عاشق می شوند
سید مهدی نژادهاشمی م- شوریده
صادق سرمد
چه خوش است حال مرغی که قفس ندیده باشد
چه نکوتر آن که مرغ‍‍ــی ز قفـس پریده باشد
پـر و بـال ما بریدند و در قفـس گشـودند
چه رها چه بسته مرغی که پرش بریده باشد
من از آن یکی گـزیدم که بجـز یکـی ندیدم
که میان جمله خوبان به صفت گزیده باشد
عجب از حبیـبم آید که ملول می نماید
نکند که از رقیبان سـخنی شـنیده باشد
اگر از کسی رسیده است به ما بدی بماند
به کسی مبـاد از ما که بدی رسـیده باشد.
(( صادق سرمد ))
مهدی استاد احمد
نه تنها پیرهن از چین میاریم
که اقلامی خفن تر از چین بیاریم
برای رفع مشکل از جوانان
در این فکریم که چی از چین بیاریم!
دکانها مملو از پوشاک چینی است
از این پس رختکن از چین بیاریم
چراغ مه شکن وقتی نداریم
چراغ مه شکن از چین بیاریم!
گلاب قمصر کاشان گران است
بیا مُشک خُتن از چین بیاریم
به هر صورت به سود ماست کلا
اگر حتی لجن از چین بیاریم
به جای رستم دستان و سهراب
فامیل های جومونگ از چین بیاریم
پر طاووس در دنیا گران است
دماغ کرگدن از چین بیاریم
اگر با زلزله تهران فرو ریخت
بدم نیست یک پکن از چین بیاریم
دهنها خسته شد از نطقهامان
یدک باید، دهن از چین بیاریم
ترقه، فشفشه، باروت، موشک
خطرناکه حسن! از چین بیاریم
خلاصه جنس کشور گشته چینی
فقط مانده وطن از چین بیاریم
بیا تا دست یکدیگر بگیریم
و سر تا پا بدن از چین بیاریم
ولی، شاید، اگر، داریم، اما
یقینا، واقعا از چین بیاریم
خلاصه منفعت فعلا در این است
تا هر چی که بخواین از چین بیاریم
شعر از : مهدی استاد احمد
مجتبی کاشانی
|
به آغـوش کوچـک مـن بیـا ...
به آغـوش کوچـک مـن بیـا ...
وقتی آسمان این همه بخیل است
وقتی ابرها ناخن‌خشکی می‌کنند
وقتی دست‌هایی که باید سایبان مهربانی‌ات باشند، اینهمه کوتاهند
وقتی شاخه‌های بهار تا دیوار خانه تو نمی‌رسند
وقتی گردبادهای گریز در چشم‌هایت قدم می‌زنند
به سراغ دست‌های من بیا
به آغوش من که برایت همیشه گرم است ...
عزیز من! این آغوش هر چند کوچک، ولی برای تو یک دنیا جا دارد.
این آغوش هرچند کوچک،
ولی میتواند سرمای ترسی که در جانت بیتوته کرده است
را به تابستانی‌ترین ظهر ممکن برساند.
وقتی "گل‌ها فقط برای دیدن تو چانه نمی‌زنند" و کسی نیست که برایت زنده بماند و زندگی کند
وقتی ثانیه‌های حیات، سال‌اند، وقتی مرگ در دو قدمی ما نفس می‌کشد و جوان می‌شود
وقتی دار و ندار جهان به پای اسلحه‌هایی میریزد که فقط بلدند آدم بکشند؛
به آغوش من بیا ...
به این مطمئن‌ترین مکان دنیا که برای تو میتواند جان‌پناهی باشد.
چرا که عاقلان دنیا! سرپناهت را به موشک گرفتند و بازی‌های کودکانه‌ات را ناتمام گذاشتند.
عزیز من! من شاید کوچک باشم؛
شاید دست‌های من برای به آغوش کشیدنت کوتاه باشد.
ولی دلم به اندازه تمام تابستان‌های تاریخ گرم است و آغوشم مطمئن‌ترین جا برای توست.
به آغوش من بیا و آرام بگیر ...
از این همه صدای مسلسل‌هایی که در تاریخ راه می‌روند و گوش جغرافیا را کر کرده‌اند.
به آغوش من از نگاه‌های هیز مردانی که چشم‌هایشان روی شکمشان باد کرده است و لبخند می‌زنند تا دندان‌های کرم‌خورده‌شان را به زنان روی دیوار نشان دهند.
عزیز من، خواهرکم، مطمئن‌ترین و گرم‌ترین
نقطه جغرافیا آغوش کوچک من است که برادر بزرگ توام.
به آغـوش کوچـک مـن بیـا ...
به آغـوش کوچـک مـن بیـا ...
وقتی آسمان این همه بخیل است
وقتی ابرها ناخن‌خشکی می‌کنند
وقتی دست‌هایی که باید سایبان مهربانی‌ات باشند، اینهمه کوتاهند
وقتی شاخه‌های بهار تا دیوار خانه تو نمی‌رسند
وقتی گردبادهای گریز در چشم‌هایت قدم می‌زنند
به سراغ دست‌های من بیا
به آغوش من که برایت همیشه گرم است ...
عزیز من! این آغوش هر چند کوچک، ولی برای تو یک دنیا جا دارد.
این آغوش هرچند کوچک،
ولی میتواند سرمای ترسی که در جانت بیتوته کرده است
را به تابستانی‌ترین ظهر ممکن برساند.
وقتی "گل‌ها فقط برای دیدن تو چانه نمی‌زنند" و کسی نیست که برایت زنده بماند و زندگی کند
وقتی ثانیه‌های حیات، سال‌اند، وقتی مرگ در دو قدمی ما نفس می‌کشد و جوان می‌شود
وقتی دار و ندار جهان به پای اسلحه‌هایی میریزد که فقط بلدند آدم بکشند؛
به آغوش من بیا ...
به این مطمئن‌ترین مکان دنیا که برای تو میتواند جان‌پناهی باشد.
چرا که عاقلان دنیا! سرپناهت را به موشک گرفتند و بازی‌های کودکانه‌ات را ناتمام گذاشتند.
عزیز من! من شاید کوچک باشم؛
شاید دست‌های من برای به آغوش کشیدنت کوتاه باشد.
ولی دلم به اندازه تمام تابستان‌های تاریخ گرم است و آغوشم مطمئن‌ترین جا برای توست.
به آغوش من بیا و آرام بگیر ...
از این همه صدای مسلسل‌هایی که در تاریخ راه می‌روند و گوش جغرافیا را کر کرده‌اند.
به آغوش من از نگاه‌های هیز مردانی که چشم‌هایشان روی شکمشان باد کرده است و لبخند می‌زنند تا دندان‌های کرم‌خورده‌شان را به زنان روی دیوار نشان دهند.
عزیز من، خواهرکم، مطمئن‌ترین و گرم‌ترین
نقطه جغرافیا آغوش کوچک من است که برادر بزرگ توام.
آفتابگردان ترین
پس اگر بندگان من از من پرسیدند بگو من نزدیکم و دعای دعاکننده را می شنوم و اجابت می کنم (بقره - 186)
در شأن نزول این آیه شریفه، دو روایت رسیده است که اندکى با هم تفاوت دارند، امّا در اصل به یک حقیقت بازمىگردند:
1. مردى از خداجویان و خداپرستان به پیشگاه پیامبر (ص) شرفیاب شد و پرسید: اى پیامبر خدا! آیا خدا به ما نزدیک است و من مىتوانم آهسته و آرام با او به نیایش و راز و نیاز بپردازم، یا دور است و ناگزیر باید با صداى بلند و رسا او را بخوانم؟
پیامبر گرامى (ص) لب به سخن نگشوده بود که این آیه شریفه بر قلب مصفّاى او فرود آمد و پاسخ آن انسان خداجو و همه خداجویان عصرها و نسلها را داد.
2. گروهى از خداجویان به حضور پیامبر (ص) شرفیاب شدند و پرسیدند: اى پیامبر خدا! شما که پیامآور خداوند و آموزگار ما هستى، به ما بگو که بههنگام نیایش و راز و نیاز، پروردگار خویش را چگونه بخوانیم؟ آهسته و نیایشگرانه یا با صداى رسا؟
و آنگاه بود که در پاسخ آنان، این آیه شریفه فرود آمد.
در این مورد، از پیامبر گرامى (ص) نقل کرده‌اند که فرمود:
«ما من مسلم دعااللّه بدعوةٍ لیس فیها قطیعة رحمٍ ولا اثمٍ الّا اعطاهاللّه بها احدى خصالٍ ثلاث: امّا اَنْ یعجّل دعوته؛ و امّا اَنْ یؤخّر له فىالآخرة؛ و امّا اَنْ یدفع منالسّوء مثله.»
هر انسان توحیدگرایى خداى را بخواند، چنانچه در دعاى خویش قطع رحم یا گناهى نخواهد، آفریدگار هستى یکى از این سه نعمت را به او ارزانى مىدارد:
1. دعاى او بیدرنگ اجابت مىشود؛
2. در سراى آخرت به خواستهاش مىرسد.
3. درپرتو آن دعا و نیایش، رویداد تلخ و گرفتارى سختى که قرار بود برایش اتّفاق بیفتد، برطرف مىشود.
و نیز از آن حضرت روایت کرده‌اند که فرمود:
«... فانّى احبّ لاازال اسمع صوته...»
بسیار مىشود که بندهاى از بندگان خدا دعا مىکند و خواستهاى از بارگاه خدا مىخواهد؛ امّا بدان دلیل که آفریدگارش او را دوست دارد، به فرشته امین پیام مىدهد که در برآوردن خواسته بندهام شتاب مکن، چرا که من دوست دارم هماره صداى نیایش او را بشنوم. و نیز چه بسیار اتّفاق مىافتد که بندهاى دعا مىکند و از آنجا که خداوند بر او خشم گرفته است، به فرشته امین دستور مىدهد که خواستهاش را برآورد، چرا که نمىخواهم صداى او را بشنوم.
همچنین از امیر مؤمنان (ع) نقل کرده‌اند که فرمود:
«ربّما اخّرت عنالعبد اجابةالدّعا لیکون اعظم لأجرالسّائل...»
گاه براى آنکه پاداش دعا کننده پرشکوهتر شود و او بهتر و کاملتر به آرزوى خویش برسد، برآمدنِ خواستهاش به تأخیر مىافتد.
و نیز از «ابراهیم بن ادهم» - یکى از دانشوران مسلمان - پرسیدند: چرا هنگامى که دعا مىکنیم، خواستههایمان برآورده نمىشود؟
و او پاسخ داد: بدان دلیل که شما مردم خداى را شناختهاید، با وجود این، فرمانش را در زندگى بکار نمىگیرید؛ به پیامبر ارادت دارید، امّا او را الگو و سرمشق زندگى خود قرار نمىدهید؛ قرآن را دریافت داشتهاید، ولى مقرّراتش را اجرا نمىکنید؛ نعمتهاى رنگارنگ خدا را مىخورید، لکن سپاس ارزانىدارنده آنها را بجا نمىآورید؛ به بهشت اعتقاد دارید، بااینحال براى بدستآوردنش نمىکوشید؛ از آتش دوزخ آگاهید، معالوصف براى نجات از آن تلاش نمىکنید؛ شیطان را شناختهاید، امّا با او کارزار نمىکنید بلکه مطیع او هستید...
می گویند دعا کننده، آنچنان مورد محبّت پروردگار قرار دارد که در این آیه، هفت مرتبه خداوند تعبیر خودم را براى لطف به او بکار برده است: اگر بندگان خودم درباره خودم پرسیدند، به آنان بگو: من خودم به آنان نزدیک هستم وهرگاه خودم را بخوانند، خودم دعاهاى آنان را مستجاب مىکنم، پس به خودم ایمان بیاورند ودعوت خودم را اجابت کنند. این ارتباط محبّتآمیز در صورتى است که انسان بخواهد با خداوند مناجات کند.
دعا کردن، همراه وهمرنگ شدن با کلّ هستى است. طبق آیات قرآن، تمام هستى در تسبیح و قنوت هستند؛ «کلّ له قانتون» و تمام موجودات به درگاه او اظهار نیاز دارند؛ «یَسئله مَن فى السموات والارض» پس ما نیز از او درخواست کنیم تا وصلهى ناهمگون هستى نباشیم.
آرزو
شده بخوای بخوابی تاپ تاپ قلبت نزاره؟فکر کنی خدایا اونم خوابیده یا که بیداره؟!
شده تو بی خوابی صد هزارتا نقشه بکشی...
دنبال بهونه باشی که اون و فردا ببینی
شده شب که سر می زاری آرزو کنی بمیری
دم دم های صبح که میشه نفرینتو پس بگیری...
آفتابگردان ترین
همیشه آغاز راه دشوار است ،عقاب در آغاز پر کشیدن ،پر میریزد
ولی در اوج حتی از بال زدن هم بی نیاز است
پرواز
عزیزم پرواز رابه خاطر بسپار پرنده مردنی است
آفتابگردان ترین
درد من حصار برکه نیست.درد من زیستن با ماهیانی است که فکر دریا به ذهنشان خطور نکرده است…
"حمید مصدق"
