نوشته‌ای از بهرام رادان در سوگ عسل بدیعی

نوشته‌ای از بهرام رادان در سوگ عسل بدیعی
***************************
عسل بانو

تو این هیاهوى رفتنت، حرفاى مردمى که عاشقانه دوستت دارن و چرندیات یه سرى جاهل، بى اختیار یاد خاطره اى افتادم مربوط به نوروز ١٣٨٢، سر صحنه شمعى در باد( که اونموقع اسمش بود: سوداى پرواز)

تقریبا سه هفته از فیلمبردارى میگذشت و ما کماکان به دنبال بازیگر دختر بودیم. تعداد زیادى رو در نظر داشتیم ولى هیچکدوم جدى نبودند، یادمه که توى پیاده روى خیابان ولیعصر، نزدیک میرداماد،تو خلوتى تهرون تو روزاى اول بهار، با خانم درخشنده راه میرفتیم و اسامى رو مرور میکردیم که یهو من اسم تو رو آوردم،
وقتى خانم درخشنده دلیلم رو پرسیدن،گفتم، عسل بدیعى انگار واقعا خود این نقشه! آسمانیه و هیچ بدى در عمق چشماش نیست، درست مثل دختر قصه ما.
حالا از اونموقع دقیقا ده سال میگذره و بیشتر از همیشه مشخص شد که روح پاک تو تا چه اندازه به کالبد خاکى این دنیا متصل نبود، که تا چه اندازه تو سوداى پرواز داشتى.

عسل بانو

مطمئنم که در اون دیار خوشحالترى ،
سلام من رو به همه برسون به خصوص خسرو شکیبایى که دلم تنگه براى اون خش صداش و على حاتمى و فردین و خلاصه هر کسى که مثل خودت اینجا نیست ،ولى یاد و خاطره ش ثبته تو تاریخ این سرزمین.

به امید دیدار همکار نازنین.

بهرام.


۱۳۹۲/۱/۱۷