از آمــــــدن بهــــــــــــار و از رفتـــن دیاوراق وجـــود ما همــی گــــــردد طــــیمِـــی خورد مخور اندوه که فرمود حکیـــمغمـهای جهـــان چو زَهر و تریـاقش مـِــیخیــــــــــــــــــــــام