چـو گل
هــر دم به بــویت جــامه
در تــن
کــنم چــاک از گـریبــان
تـا به دامــن
تنــت را دیـد گل گــوئی
کـه در بــاغ
چـو مــستان جــامه را
بــدرید بـر تــن
من از دسـت غــمت مشکــل
برم جــان
ولـی دل را تــو آسـان
بــردی از مــن
تــنت در جــامه چــون در
جـام بــاده
دلــت در ســینه چـون در
سیـــم آهــن
دلــم را مشـکن و پـا در
مینـــداز
که دارد در ســرِ زلــفِ
تو مســکن
« خواجه
حافظ شیرازی »
بی شک جهان را به عشق کسی آفریده اند ،
چون من که آفریده ام از عشق
جهانی برای تو !
"حسین پناهی"